آدم وقتی مادر می شود تازه می فهمد سالهای گذشته چه قدر وقت اضافه داشته و چه قدرررر همه را تلف کرده ! حالا این روزها چون میدانم که یک موجود کوچولوی کاملا وابسته به من، توی دست و بالم هست که نمی شود و نمی گذارد و اصلا وقت نمی شود که خیلی کارها بکنم، همه اش دلم میخواهد کیک های جدید بپزم یا غذاهای جدید و وقت گیر درست کنم یا خیاطی کنم یا ترجمه کنم یا فیلم ببینم یا کلی کتاب بخوانم یا دوباره آزمون ارشد شرکت کنم یا کلاسهای مختلف بروم یا یا یا ....؛ درست مثل شبهای امتحان یا سال کنکور که آدم یاد همه کارهای نکرده و آرزوهای روی زمین مانده اش از عنفوان کودکی می افتد و میخواهد که همه آن کارها را بکند الا درس خواندن!
کمی وقت اضافه ام آرزوست (البته نه برای تلف کردن)
پ.ن: تیتر را که زدم یاد گل مسی در وقت اضافه افتادم.
